जिन्दगीमा बम नै नदेखेकाे मान्छे तीन महिना थुनिएँ

'बमकाण्ड' मा जेल बसेका बालकृष्णको अनुभव :

Radio Nagarik 100.4 MHz बुधबार, बैशाख १५, २०७८

विराटनगर, ८ वैशाख । सुनसरी देवानगञ्ज गाउँपालिका–२ का बालकृष्ण मेहता (७५) नयाँ घरदेखि पश्चिमतर्फ रहेको आफ्नो पुर्ख्यौली घरमा आँखा लगाइरहन्छन् । विशेषगरी बिहानको खानापछि उनी पुरानै घरनेर रहेको एउटा सानो घरबाहिरको कुर्सीमा बसेर पुर्ख्यौली घर र युवावस्थाको उमेर सम्झिँदै आनन्द लिन्छन् ।

पुरानो घर लगभग भत्किसकेको अवस्थामा छ । वरिपरि रुखहरूले घरेरिएको छ । त्यो घरमा उनको बाल्यकाल र युवावस्थाको उमेरका तिता–मिठा पलहरूको सम्झना छ । त्यी सम्झनाहरू बुढेसकालका सहारा बनेका छन् । हुनतः उनका सहारा पत्नि फुलुदेवी मेहताका साथै छोरा–छोरी अनि नाति–नातिना पनि छन् । त्यै पनि उनलाई आफ्नो विगत प्यारा लाग्छन्, सुन्दर लाग्छन् अनि त्यही विगतले कहिलेकाहीँ उनलाई मनमा काउकुत्ती लाग्नेगरी सताउँछन् पनि ।

२००३ साल साउन २४ गते जन्मिएका बालकृष्णको विगत मिठा मात्र छैनन् । कुनै–कुनै घटना काँडाजस्तै बिझाउँछन् पनि । सानै छँदा उनलाई आफ्नो बुबा वंशी मेहताजस्तै बन्न मन थियो । वंशी मेहता देवानगञ्जमा मात्र होइन सुनसरी वा त्यसभन्दा पनि बाहिर राजनीतिक विषयमा चर्चित थिए । नेपाली काङ्ग्रेसका एक प्रभावशाली व्यक्ति थिए । त्यतिखेर म पार्टीमा आस्था राख्न पाइन्थ्यो तर पार्टीप्रतिको सक्रियता देखाउन पाइँदैनथियो । पार्टीका बैठकलगायतका भेला सीमापारि भारतमा हुन्थ्यो । त्यै पनि वंशीको छबीका कारण ठूला–ठूला काङ्ग्रेसका नेताहरू उनलाई भेट्न देवानगञ्जस्थित उनको घरसम्म आइपुग्थे ।

विपी कोइराला परिवारका साथै गणेशमान सिंहलगायतका व्यक्तिहरू आफ्नो बुबालाई भेट्न घरैसम्म आएको देख्दा बालकष्णलाई पनि आफू बुबाजस्तै प्रभावशाली व्यक्ति बन्ने मनसाय जाग्थ्यो । तर बुबासँग यस्ता प्रकारका कुरा गर्न बालकृष्णलाई मुख लाग्दैनथ्यो । किनकि त्यस समय बुबासँग शीर ठड्याएर बोल्न हिम्मत बालकृष्णलाई मात्र होइन, प्रायः कोही पनि छोरा-छोरीलाई हुँदैनथ्यो ।

बुबा वंशीलाई भने छोरा बालकृष्णलाई शिक्षक बनाएर गरिबका छोरा–छोरीलाई शिक्षा–दिक्षा देओस् भन्ने इच्छा थियो । ‘मेरा बुबा मलाई शिक्षक बनाउन चाहनुहुन्थ्यो, यसैले त मलाई उहाँले पढाउनका लागि देवानगञ्ज र विराटनगर गर्नुभयो । आफूले चिनेजानेका नेता भएठाउँ पुग्नुभयो,’ बालकृष्ण सम्झन्छन् ।

No description available.

बालकृष्णका बुबा बितेको आठ वर्ष भयो । बुवा वंशीकै प्रेरणामा उनले आफ्नो जीवन अध्यापनमा धकेलेका थिए । उनले २०२४ सालको वैशाख महिनाबाट शिक्षण पेशा थालेका थिए । आफूले अध्ययन गरेको विद्यालय कृष्ण माध्यमिक विद्यालय (तत्कालीन कृष्णप्रसाद प्रावि) मै अध्यापन गराउन पाउँदा हर्षित् थिए उनी । उमेरले सानै भए पनि उनमा शालीनता थियो, हक्की र निडर स्वभावका थिए । युवास्थादेखि नै उनी नेपाली टोपीमा सजिन्थे । प्रायःगरी पाइजामा र कुर्ता लगाउँथे । चिटिक्क परेर हिँड्थे ।

२१ वर्षको उमेरमै शिक्षक बनेका बालकृष्ण केही समयपछि नै सहायक प्राध्यापक बन्न सफल भएका थिए । उनको अध्यापन जीवन पनि उकाली–ओराली र रोचक लाग्दो बन्यो । उनले जीवनको एक कालमा तीन महिना हालसम्म पनि नदेखेकाे बम राखेको आरोपमा पक्राउ पनि परेका थिए ।

यसरी सम्झिन्छन् बालकृष्ण आफ्नो बाल्यकाल (उनकै शब्दमा)

म हालको कृष्ण माविमा पढ्दा त्यसबेला विद्यालयको नाम कृष्णप्रसाद प्रावि थियो । अनि विवाद आएपछि स्कुलको नाम  फेरिएको हो । पञ्चायती व्यवस्था भएका कारण नाम फेर्न भनेर तत्कालीन वीरेन्द्र शाह सरकारले चिठ्ठी पठाइरहन्थ्यो । ‘प्रसाद’ हटाएपछि पनि चिठ्ठी आयो । तर ‘कृष्ण प्रावि’ भगवानका नाममा राखेको भनेर स्पष्टीकरण दिएपछि चिठ्ठी आउनछोड्यो ।

कृष्ण प्राविमा पाँचसम्म पढाइ हुन्थ्यो । तर, खासै विद्यार्थी हुन्थेनन् । स्कुल पढ्ने सबै केटाहरू मात्र थिए । केटीको सङ्ख्या भने थिएन । त्यहाँबाट पाँच कक्षा पास गरेपछि ममा पढ्ने रहर उत्तिकै थियो । तर बुबासमक्ष यो कुरा राख्न सक्दिँन थिएँ । सामान्य लेखपढ गरेको भए पनि बुबा राजनीतिक व्यक्तित्वको सङ्गतका कारण उच्च छबी राख्न सफल भइसक्नु भएको थियो । उहाँ आफैँ पनि राजनीतितिर सक्रिय नै हुनुहुन्थ्यो । त्यो बेलाका सुरक्षाकर्मीको त्रासका बीच आफ्नो राजनीतिक सक्रियतालाई खुलाउन सकिँदैनथ्याे अनि बुबा पनि खुलाउन चाहनुहुन्नथ्यो ।

एक दिन बुबा आफैँले गिरिजाप्रसाद कोइरालालाई भेट्न भन्दै विराटनगर जानुभयो । विराटनगर जाँदा पैदल नै जानुपर्थ्यो । साधन केही थिएन । कमै व्यक्तिले मात्र साइकल चलाउँथे, जोकोहीसँग हुँदैनथ्यो पनि । विराटनगर गएर बुबाले गिरिजाबाबुसामु मलाई थप अध्ययन गराउने प्रस्ताव राख्नु भएछ । गिरिजाबाबुले पनि आफू नै अभिभावक बनेर विराटनगरको आदर्श माविमा भर्ना गरिदिनु भएछ । त्यसपछि मेरो थप अध्ययन सुरु भएको थियो । त्यसबेला गाउँका अरू मानिस विराटनगर गएर पढेका थिएनन् । मै मात्र थिएँ, थप अध्ययनका लागि विराटनगर गएको ।

त्यतिबेलाका मेरा सहपाठी थिए, प्रकाश कोइराला । विपी कोइरालाका छोरा तथा गिरिजाबाबुका भतिजा । खुबै मिल्ने हामी दुई । प्रकाश कक्षाका प्रथम विद्यार्थी थिए । बुबा र काका राजनीतिक रूपमा धेरै सक्रिय रहेका कारण पनि उनी त्यसका बारेमा धेरै बुझ्थे । म पढ्ने कुरामा मात्र फोकस गर्थेँ । उनीसँगसँगै मैले  त्यहाँबाट मैले एसएलसी पास गरेँ ।

त्यसपछि मेरो पढाइयात्रा मोरङ कलेजतर्फ लम्बियो । अहिलेको महेन्द्र मोरङ आदर्श बहुमुखी क्याम्पसमा छात्र नै धेरै हुन्थे । छात्राको सङ्ख्या कम थियो । मोरङ क्याम्पसबाट नै मैले आइए पास गरेको हुँ । अहिले पनि म सम्झन्छु सिंगो गाउँभरिमा मै एक्लो थिएँ आइए पास गरेको ।

आइए पास गरेपछि पनि ममा पढ्ने रहर मेटिएको थिएन । मैले पढ्ने जमर्कोलाई अझ लम्ब्याउने मनसाय बनाएको थिएँ । मैले विवाह गरेपनि पढ्न छोडिनँ । २०१७ सालतिर मैले सप्तरीकी फुलोदेवी मेहतासँग लगनगाँठो कसेको थिएँ । तर पाँच वर्ष उनी माइतमै बसिन् र पाँच वर्षपछि मात्र हाम्रो मिलन भयो ।

बिहे गरे पनि अध्ययन गरिरहेकाे मैले आइए सकेपछि पनि पढ्ने मनसाय बनाएकाे थिएँ । तर समस्या एउटै थियोः मैले बुबालाई यसबारे बताउन सकेको थिइँन । बुबाले भने छोरोले अब शिक्षण पेशा गरोस्, घर–परिवार हेरोस् भन्ने चाहनुभएको रहेछ । यसबारे उहाँ आफैँले मलाई सुनाउनुभयो ।

 

हामी चार जना दाजुभाइ हौँ । सबैभन्दा जेठो भएका कारण पनि म जागिर गर्न बाध्य थिएँ । मैले जिम्मेवारी बहन गर्न थाल्ने बेला पनि भइसकेको थियो । बुबा दिनदिनै बूढो हुनेक्रममा हुनुहुन्थ्यो । यसैले पनि बुबाले मलाई जागिर नै खान सुझाउनुभएको हो जस्तो लाग्यो ।

अब पढ्ने मनसाय थाती राख्दै म शिक्षण पेशामा होमिएँ । त्यतिबेला लोकसेवा थिएन । पढेका मानिसले जागिर खान कठिन थिएन । त्यै पनि बुबाले भनिदिनु भएका कारण सहजै सरकारी शिक्षक बनेँ । २०२४ साल वैशाख १५ गते म आफूले पढेको विद्यालयमा शिक्षक बनेर कक्षाकोठा प्रवेश गरेको थिएँ । म हर्षित् थिएँ । पढाउन सक्ने खुबी भएका कारण पनि मलाई अध्यापन गराउन असहज भएन ।

विस्तारै जागिर खाँदैगर्दा मेरो पदोन्नति भयो । म सहायक प्रधानाध्यापक भएँ र केही समयपछि नै प्रधानाध्यापक बनेँ । प्रअ बनेपछि मेरो तलब एक सय ५५ रुपैयाँ थियो । २५ रुपैयाँ प्रअ भत्ता आउँथ्यो । राम्रो तलब अनि परिवारसँगकाे सुखसयलसँग जीवन बितिरहेको थियो ।

देख्दै नदेखेको बम राखेको आरोपमा पक्राउ

२०३० तिरको कुरा हो । शिक्षण पेशा थालेको छ वर्षजति बितिसकेको थियो । सो समय बालकृष्ण राजनीतिभन्दा ढाटा थिए । किनकि एउटा शिक्षक निष्पक्ष र स्वतन्त्र हुनुपर्ने नैतिकता पनि थियो । अनि त्यो समय राजनीति गरेको हल्ला मात्र भयो भने पक्राउ परेर जेलमा बस्नुपर्ने अवस्था थियो । यसैले त पहिलेको राजनीति गोप्य रूपमा अनि भेला, बैठक सीमा पारि हुन्थ्यो ।

०३० मा हरिनगर प्रहरी थाना नजिकैबाट प्रहरीले बम बरामद गरेको थियो । बम फेला परेपछि यो हल्ला चारैतिर फैलियो । त्यसपछि बम राखेको आरोपमा कृष्ण प्राविका प्रअ बालकृष्णसहित राजनीतिमा सक्रिय रहेका अन्य १७ जनालाई प्रहरीले हत्कडी लगायो । बालकृष्णलाई अचम्म लाग्यो । किनकि बम राखेको आरोपमा पक्राउ परेका उनले बमका बारेमा जानेका थिएनन्, अझ उनले आफ्नो जिन्दगीमै बम देखेका थिएनन् । उनी भन्छन्, ‘बमका बारेमा जान्नु त के मैले बम देखेकाे पनि थिइँन । मलाई सम्झिँदा पनि अचम्म लाग्छ, जुन अपराधमा म पक्राउ परेँ । त्यो कुरा मैले देखेकाे पनि छैन । अहिलेसम्म मैले बम देखेकाे छैन ।’

अनि राजनीतिमा सक्रिय नहुँदा पनि पक्राउ गरेपछि उनी अचम्मित थिए । पक्राउ परेका सबैमाथि बमकाण्डबाहेक भारतबाट ‘तरुण पत्रिका’ ओसारपसार गरेको आरोप पनि थियो । त्यतिबेला पक्राउ पर्नेमा बालकृष्णका साथै राम–लक्ष्मण पनि थिए, दुवै जनाको अनुहार एकार्कासँग मिल्थ्यो । अनि नोना कोइरालाका श्रीमान केशवप्रसाद कोइरालालगायत पनि पक्राउ परेका थिए । यस्तै, बमकाण्डका मुख्य अभियुक्त सुकदेव मेहता पनि पक्राउ परेका थिए । सुकदेव मेहतालाई पाँच वर्षको जेल सजाय सुनाइएको थियो । तर जनमत सङ्ग्रह भएपछि उनी चार वर्षमा जेलबाट छुटे ।

देख्दै नदेखेको बम राखेको आरोपमा पक्राउ परेका बालकृष्णले विराटनगर जेलमा तीन महिना बिताएका थिए । नामकै कारण उनी जेल परेका थिए । हरिनगराका प्रकाश मेहताले पार्टीमा केही परेमा बालकृष्णलाई पनि समेट्नु भनेका कारण अरू साथीहरूले मेरो नाम खुलाएका रहेछन् ।

‘प्रहरी आएर मलाई मेरै घरबाट समात्दा म मात्र होइन मेरा परिवार सबै अचम्मित भएका थिए । तर त्यतिबेला साथीहरूले मलाई पार्टीको काममा समेट्नु भनेर भनेपछि म पक्राउ परेको हुँ । त्यसबेला मैले पहिलोपल्ट तथा अन्तिम पटक जेलजीवन बिताएको थिएँ । हुनतः अझै मेरो जीवन अझै केही वर्ष रहनेछ,’ उनले हाँस्दै भने ।

पछि बालकृष्णलाई राजकाज अपराध लगाएर ७० दिने म्याद राखेर हाजिरी गराइएको थियो । जेलमा बस्दा उनी उपन्यास र पत्रपत्रिका पढ्थे । त्यतिबेला उनले विपी कोइरालाले लेखेको ‘दोषी चस्मा’, गुल्सन नन्दको ‘कटि पतङ्ग’जस्ता साहित्यिक कृषिहरू पढेका थिए । किनकि, उनी पढ्नमा साैखिन थिए । जेमा उनलाई काङ्ग्रेसी नेताहरूका विषयमा केही खोल्छ कि भनेर सोधिन्थ्यो पनि ।

एकपटक उनलाई गिरिजाबाबुलाई चिन्छाै भनेर सोधिएको थियो । उनलाई गिरिजाबाबुका बारेमा थाहा नहुने कुरै भएन  । तर उनले भनिदिएछन्,- ‘मचाहिँ उहाँलाई मज्जाले चिन्छु । तर उहाँले मलाई चिन्नुहुन्नँ ।’ हुनतः गिरिजाबाबुले पनि उनलाई नचिन्ने कुरै भएन । उनकै घरमा धेरैपटक बस्दा हालचाल सोध्ने गर्थे गिरजाबाबुले ।

पछि जेलबाट छुटेर हाजिरी गर्नुपर्दा पनि उनले आफूले अध्यापन गराउँदै गरेको कृष्ण प्राविमा पढाए । ‘तारिख धाउँदा पनि मैले स्कुल पढाउन छोडिनँ । इनरुवास्थित तत्कालीन जिल्ला शिक्षा अधिकारी सत्यजंग राणा अधिकारीले सिडिओ कार्यालयबाट लेखाएर ल्याउनुस् म तलब दिन्छु भनेका थिए । तर म हेडमास्टर थिएँ । आफूले काम नगरेको तलब खानु उचित लागेन र तीन महिना तलब थापिनँ,’ उनी सम्झन्छन् ।

त्यसपछि भने उनले शिक्षण पेशालाई निरन्तरता दिइरहे । त्यैपनि पार्टीको सहानुभूतिका लागि पार्टीमा पनि थिए । तर गोप्य रूपमा । पछि पार्टीका बारेमा बोल्न पाउने व्यवस्था आएपछि उनी पनि पार्टीप्रति खुलेरै लाग्थे होलान् । तर उनी शिक्षक थिए । शिक्षण पेशाको मर्यादाले उनलाई दिएन । फेरि उनको बाध्यता पनि थियो शिक्षण पेशा । रहर त उनलाई अझै पढ्ने र अगाडि बढ्ने थियो । बीचैमा अध्यापन छोडेर पढ्न जान सक्दैन थिए बालकृष्ण । पारिवारिक समस्या उस्तै थियो ।

पछि छ छोरी र एक छोराको पिता बनेपछि त बालकृष्णमा अझ जिम्मेवारी थपियो । किनकि, त्यसबेला पैसा दिएर बिहा गराइदिनु पर्थ्यो । विनादाइजो बिहे हुँदैनथ्यो । त्यसपछि त उनको जागिर नै महत्त्वपूर्ण कुरा थियो ।

पुर्ख्यौली घरको कथा बेग्लै

बालकृष्णले सधैँ नियालिरहने घरको बेग्लै कथा छ । बालकृष्णको पुर्ख्यौली घर त्यही घर हो, जहाँ काङ्ग्रेसका तत्कालीन नेताहरूको जमघट हुन्थ्यो । प्रायःगरी धेरै आवत–जावत भने गिरिजाबाबुको रहन्थ्यो । त्यसबाहेक कोइराला परिवारका धेरै जनाको ओहोरदोहोर हुन्थ्यो । विपीका परिवार नै आउँथे । महिलामा नोना कोइराला, सुजाता कोइरालालगायत आउँथे । गणेशमान सिंह पनि कहिलेकाहीँ झुल्किन्थे । सामान्य लेखपढ भए पनि बालकृष्णका बुबाले त्यति धेरै ख्याती कमाएका थिए ।

No description available.

बुबाकै छबीका कारण पनि बालकृष्ण आफ्ना बुबाप्रति गर्व गर्थे र बाबुजस्तै ठूला मान्छे बन्नेबारे सोच्थे । एकपटक त उनका बुबा वंशी पनि जेल परेका थिए । उनलाई जहाँसम्म याद छ आफ्नो घरलाई काङ्ग्रेसको अखडा बनाएको भन्दै राजकाजको ऐन लगाएर प्रहरीले बुबालाई जेलमा कोचेको थियो । तीन वर्षसम्म बुबा जेल बसेको सम्झिँदै उनले भने, ‘बुबाको छबीप्रति आकर्षित थिएँ । एक पटक उहाँ जेल पर्नु भएको याद छ । हाम्रो घरमा थुप्रै नेताहरू आउने–जाने गर्थे । यसकारण पनि हामीमाथि प्रहरीको दमन थियो ।’

असुरक्षाका कारण पुर्ख्यौली घर छोड्नपर्यो

बालकृष्णले पुर्ख्यौली घर छोडेर नयाँ घरमा सरेको करिब २४ वर्ष भयो । २०५२/५३ को कुरा हो । त्यतिबेला चोरी र डकैती धेरै नै हुन्थ्यो । अगाडिदेखि नै डकैती हुँदैआए पनि त्यो सयम उत्कर्षमा पुगेको थियो । सीमा क्षेत्र नजिक भएका कारण सीमापारिबाट आउने डाँकाहरूको समूहले दिँउसै पनि डर देखाएर गाईबस्तु खोलेर लैजान्थे । हतियारसहित आएका उनीहरूले धनमाल जे छ सबै पोको पार्थे र पारि लैजान्थ । बस्ती पातलो थियो । प्रहरी थाना पनि टाढा भएका कारण असुरक्षित नै थियो बालकृष्णको घर ।

सडक पारि एक्लो घर भएका कारण पनि उनको घर असुरक्षित थियो । साँझ परेपछि डाकाहरू आउँथे । काकाहरू छुट्टिसकेका कारण घरमा पारिवारिक सदस्य पनि घटेको अवस्था थियो । डकैती धेरै हुन थालेपछि बालकृष्ण सडक पारिपट्टि सरे । सोही समय देवानगञ्जमा थाना बस्यो । यसैले पनि नयाँ घरमा बालकृष्णले असुरक्षित महसुस गर्नुपरेन ।

बालकृष्णकै बाटोमा उनका छोरा पनि

उनले आफ्ना बुबालाई हेरेर जुन सपना देखेका थिए । सो सपना लगभग पूरा भइसकेकाे छ । किनकि, उनका बुबालाई भेट्नका लागि जुन तहका व्यक्तिहरू घरैमा पुग्थे त्यसरी नै उनलाई भेट्न अहिले विभिन्न तह-तप्काका मानिसहरू आउँछन् । उनीबाट धेरै कुरा सिक्छन् । त्यो प्रक्रियाले निरन्तरता पाइरहेको बालकृष्ण बताउँछन् ।

तथापि, उनी उमेरले बूढा भइसकेका छन् । अहिले उनी उमेरले ७५ पुगे । अब उनमा पहिलेजस्तो जोश रहेन । काम गर्न सक्दैनन् । शिक्षण पेशाबाट अवकास लिइसकेका छन् । छोरा, बुहारी नातिनातिना छन् । उनले परिवारलाई दुई बिघा दस कठ्ठा जग्गा जिम्मा लगाइदिएका छन् । त्यसैको उब्जनी र बालकृष्णको पेन्सनले परिवारको जीविको पार्जन भइरहेको छ । मासिक २० हजार बालकृष्णले पेन्सन बुझ्छन् ।

त्यसबाहेक बालकृष्णका छोरा पनि कृष्ण माविमा पढाउँछन् । उनका छोरा पनि बालकृष्णकै बाटोमा छन् । फरक यति छ, बालकृष्णले कृष्ण प्राविमा पढाए उनका छोराले कृष्ण माविमा ।

हाम्रो बारे

नागरिक मिडिया प्रा.लि विराटनगर द्वारा संचालित यस रेडियोको प्रसारण मोरङ्ग जिल्लाको बिराटनगर–६, शान्ति चौक बाट भैरहेको छ । यसको प्रसारण क्षमता ५०० वाट रहेको छ । अत्याधुनिक इटालीयन उपकरणहरू जडित यस रेडियोको प्रसारणक्षेत्र पूर्वाञ्चलका मोरङ ,सुनसरी, झापा, इलाम, तेह्रथुम, पाचथर, भोजपुर, धनकुटा, ताप्लेजुङ, संखुवासभा, सोलुखुम्बु, खोटाङ, ओखलढुंगा, उदयपुर, सप्तरीलगायत मध्यामञ्चलको सिन्धुली एवं भारतका दार्जिलिङ, सिक्किम साथै, सीमावर्ती भारत,विहार राज्यको सुपौल र अररिया जिल्लाका मुख्य शहरी क्षेत्रहरूसम्म यसको प्रसारण पुगेको छ ।

यो रेडियो कुनै पनि पक्षको राजनीतिक कार्यक्रम, विचार तथा आग्रहबाट मुक्त छ । यो एक व्यवसायिक उद्यम हो । तर, रेडियो नागरिक १००.४ मेगार्हज नेपाली समाजको एकता, सद्भावको अभिवृद्धि र विभिन्न समुदायहरूको जनजीवन, भाषा, साहित्य, संस्कृतिको विकास प्रति समान रूपमा प्रतिवद्ध रहेको छ । यही भावनाले अभिप्रेरित भएर हामी जन अभिरूचिका आधारमा बिभिन्न प्रकारका सूचनामूलक र मनोरञ्जनात्मक कार्यक्रमहरू प्रसारित गरिरहेका छौं ।

हाम्रो टिमहरु

अध्यक्ष :                      शैलेन्द्र मोहन झा
प्रवन्ध निर्देशकः           अरविन्द मेहता
लेखाप्रमुख :                 संतोष यादव
समाचार प्रमुख :           माधव काफ्ले

समाचार वाचक:            सम्झना चौधरी
न्यूज डेक्स :                   डुमरलाल मेहता

प्राविधिक:                  दिपेन्द्र, रेखा

कार्यक्रम प्रस्तोता :        कविता झा/प्रेम झा/ आरती

Contact

Radio Nagarik 100.4 MHz
Address: Biratnagar-6, Morang, Nepal
Email: [email protected]
Phone: 021-501183, 501004
Mobile: 9811001418

error: Content is protected !!